พญามังรายทรงวางรากฐานความเจริญรุ่งเรืองไว้หลายประการ คือ ทรงขยายอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวาง มีการตรากฎหมายเพื่อควบคุมกำลังพลและควบคุมกฎเกณฑ์ของสังคม มีการรับพุทธศาสนาจากหริภุญไชย โปรดฯ ให้สร้างวัดวาอารามมากมาย ทรงสนับสนุนให้ภิกษุจากเมืองต่างๆ มาศึกษา กลายเป็นศูนย์กลางทางศาสนาแทนหริภุญไชย

อาณาจักรล้านนาเจริญรุ่งเรืองสืบต่อมาจนถึงรัชสมัยของพญาแก้ว ก็เริ่มเสื่อมลงเนื่องจากพ่ายแพ้สงครามกับเชียงตุง เสียกำลังคนไปมากและยังเกิดอุทกภัยขึ้นอีก ผู้คนจึงลดน้อยลงอย่างมาก ผนวกกับกษัตริย์ลำดับต่อๆมาอ่อนแอ มีการรบราแย่งชิงสมบัติกันมาก เมืองในปกครองต่างแยกตัวเป็นอิสระ เมื่อพม่ายกกองทัพมาตีเชียงใหม่ในสมัยท้าวแม่กุ พ.ศ. 2101 อาณาจักรล้านนาจึงตกเป็นเมืองขึ้นของพม่าอย่างง่ายดาย และเป็นเมืองขึ้นอยู่นานถึง 216 ปี

ต่อมาใน พ.ศ. 2317 พระยาจ่าบ้านขุนนางเมืองเชียงใหม่และพระยากาวิละ เจ้านครลำปางได้เข้ามาสวามิภักดิ์ต่อสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชและร่วมกับกองทัพพระเจ้าตากขับไล่พม่าออกจากเชียงใหม่ได้สำเร็จ แต่ต้องใช้เวลาอีกถึง 30 ปี จึงขับไล่พม่าออกจากเชียงแสนได้หมด

จนถึงสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ เชียงใหม่ อยู่ในฐานะเมืองประเทศราช โดยส่งบรรณาการและยอมรับอำนาจของรัฐบาลกลางมาด้วยดี กระทั่งถึงสมัยรัชการที่ 5 เมื่อลัทธิจักรวรรดินิยมแผ่เข้ามารัฐบาลกลางที่กรุงเทพฯ ได้ทำการปฏิรูปการปกครองโดยผนวกดินแดนล้านนาเข้าเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรสยาม แต่ยังคงฐานะเป็นเมืองประเทศราช จนถึงในช่วง พ.ศ. 2442-2476 มีการยกเลิกฐานะเมืองประเทศราช เชียงใหม่จึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรสยามอย่างแท้จริงและก้าวหน้าจนเป็นจังหวัดใหญ่จังหวัดหนึ่งของประเทศในปัจจุบัน